De droom over een olifant - dit werk kwam tot mij tijdens een nacht waarin de sluiers tussen de werelden zo dun waren dat ik niet meer wist waar de droom ophield en mijn hart begon.

Ik werd wakker door een aanwezigheid die me had bezocht niet zomaar een dier, maar een oude ziel, een wijze geest die door mijn dromen wandelde alsof hij thuiskwam. Zijn ogen, zo vol van een liefde die ik niet begreep maar wel herkende, bleven me achtervolgen. Ik moest hem vastleggen voordat hij weer zou verdwijnen.

Met bevende handen begon ik die gouden lijnen te schilderen. Elke streek was een poging om zijn warme adem op mijn gezicht te herinneren, zijn stille wijsheid die zonder woorden tot me sprak. Het indigo vloeide als de nacht zelf over mijn doek, draagster van alle dromen die ik ooit gedroomd had, van alle herinneringen die zich verschuilden in de hoeken van mijn ziel.

Terwijl ik schilderde, realiseerde ik me dat hij misschien nooit echt was weggegaan. Misschien woont hij al mijn hele leven in mij die zachte, wijze stem die me troost wanneer ik verdwaal, die me herinnert aan wie ik werkelijk ben wanneer ik mezelf verlies in de dagelijkse chaos.

Dit werk werd mijn heilige ruimte, mijn brug naar dat diepere weten dat we allemaal in ons dragen maar zo vaak vergeten. Elke keer dat ik ernaar kijk, voel ik hem weer mijn droomolifant, mijn gids, mijn herinnering aan de magie die leeft tussen ademhalen, tussen slapen en waken, tussen lijden en helen.

Hij kwam niet op bezoek hij was er altijd al, geduldig wachtend tot ik eindelijk stil genoeg werd om hem te horen en zien.