Lavastroom - dit schilderij explodeerde uit mij tijdens de meest verwoestende periode van mijn bestaan, toen alles wat ik kende letterlijk in vlammen opging.

Het karmozijnrood kwam als een schreeuw uit mijn penseel, elke streek oranje en geel was mijn hart dat in brand stond. Ik schilderde alsof mijn leven ervan afhing, alsof ik door deze kleuren mijn innerlijke vulkaan eindelijk kon laten uitbarsten zonder alles om me heen te vernietigen.

Die wervelende beweging dat was ik, mijn chaos, mijn complete ineenstorting. Maar terwijl ik schilderde, gebeurde er iets magisch. Ik zag hoe die vlammen niet alleen vernietigden, maar ook vruchtbare aarde achterlieten. Die donkere tinten blauw en groen die de lava opvingen dat werd mijn hoop, mijn besef dat vernietiging en creatie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Elke laag die ik aanbracht was een hergeboorte. Ik voelde de kracht van de aarde door mijn handen stromen, de oneindige wijsheid van een planeet die miljarden jaren geleden leerde dat uit as de mooiste bloemen groeien. 

Dit werk leerde me dat ik geen slachtoffer ben van mijn eigen chaos, maar de vulkaan zelf, krachtig genoeg om mijzelf te vernietigen én mijzelf opnieuw te scheppen. Elke keer dat ik ernaar kijk, voel ik die elementaire kracht weer, die herinnering dat ik gebouwd ben voor transformatie, dat mijn intensiteit niet mijn zwakte is, maar mijn grootste gave.

Uit mijn eigen lava groeide dit nieuwe leven.