Stijfkopje - dit werk ontstond tijdens de meest pijnlijke identitetscrisis van mijn leven, toen ik letterlijk niet meer wist wie ik was tussen alle versies van mezelf die anderen van me verwachtten.

Ik herinner me hoe ik urenlang naar die witte gipsen vorm staarde voordat ik durfde te beginnen. De klassieke bust voelde als een gewicht op mijn borst, al die eeuwen van verwachtingen over wie een mens hoort te zijn, hoe we zouden moeten functioneren als één coherent, begrijpelijk geheel. Mijn handen beefden toen ik het gips aanraakte, want ik wist dat wat ik ging doen onherroepelijk was.

Het rood kwam eerst. Een explosie van emotionele intensiteit die ik mijn hele leven had proberen te onderdrukken. Dat deel van mij dat brandt, dat voelt zonder filter, dat weigert koel te blijven.

Het geel. Mijn intellect, mijn helderheid, het deel van mij dat analyseert en begrijpt. Maar door het te isoleren begreep ik plotseling hoe vermoeiend het was om altijd rationeel te moeten zijn, om elk gevoel eerst door mijn hoofd te laten gaan voordat ik het mocht ervaren.

En het blauw. Mijn stille zelfreflectie, die diepe rust die ik zo zelden toestond omdat er altijd wel iets urgents was, altijd wel iemand die iets van me nodig had. Die kalmte die ik vergat deel uit te maken van wie ik was.

Terwijl ik werkte, voelde ik hoe elk kleurveld me fragmenteerde en tegelijk compleet maakte. Ik was niet één ding  ik was drie, tien, duizend facetten die voortdurend in spanning en harmonie bestonden. Die scherpe scheidslijnen tussen de kleuren dat was de pijn van die fragmentatie, maar ook de erkenning ervan.

"Stijfkopje", ik noemde het zo omdat dit mijn koppige weigering was om nog langer te doen alsof ik één simpel, begrijpelijk persoon was. Dit was mijn rebellie tegen de mythe van het enkelvoudige zelf, mijn trotsе bekentenis dat ik complex ben, tegenstrijdig, onmogelijk samen te vatten in één woord of kleur of emotie.

Dit werk werd mijn emancipatie van cohesie. Het leerde me dat die spanning tussen mijn verschillende facetten niet betekent dat er iets mis is met me. Het betekent dat ik volledig, rijk, onuitputtelijk menselijk ben.

Ik ben het rood én het geel én het blauw, en de scheuren ertussen zijn niet waar ik gebroken ben maar waar het licht doorheen schijnt.