Stille Wateren Hebben Diepe Gronden - dit werk ontstond in de stilste, donkerste periode van mijn leven, toen iedereen dacht dat het goed met me ging, terwijl ik onder water verdronk.

Ik begon met die vierkanten, één voor één, als een gebed van discipline. Elk blok blauw was een masker van kalmte dat ik de wereld toonde. Mijn hand bewoog methodisch, gecontroleerd, precies zoals ik mijn emoties controleerde, netjes opgeborgen in hun hokjes, geen enkel gevoel dat overstroomde waar anderen het konden zien.

Sommige vierkanten werden glad, bijna perfect. Dat waren de dagen waarop ik zo overtuigend deed alsof dat ik mezelf bijna geloofde. Andere werkte ik met mijn vingers tot ze zwaar en gelaagd waren, tot de verf dik en ondoordringbaar werd. Dat waren de nachten waarin ik urenlang staarde naar het plafond, mijn verdriet zo diep dat het letterlijk gewicht kreeg.

Die witte lichtflitsen die kwamen op momenten dat ik bijna barstte, wanneer iemand me een simpele vraag stelde als "hoe gaat het?" en ik even, heel even, overwoog de waarheid te vertellen. Maar dan sloot ik me weer af, voegde nog een laag blauw toe.

En toen, die rode markeringen. Mijn hand beefde toen ik ze aanbracht, want ze waren mijn geheim - de woede, de passie, de pijn die ik zo diep had begraven dat ik vergat dat ze er waren. Totdat ze zonder waarschuwing explodeerden, meestal op de meest onverwachte momenten, en ik realiseerde dat verbergen niet hetzelfde is als helen.

Dit schilderij werd mijn bekentenis. Elke keer dat ik ernaar kijk, herinner ik mezelf aan de verschrikkelijke prijs van altijd sterk lijken, van altijd kalm blijven. Want onder die stille wateren waren gronden zo diep en duister dat ik er bijna in verdronk.

Het heeft me geleerd dat echte kracht niet ligt in het verbergen van intensiteit, maar in het erkennen van de oneindige diepte die in ons allen schuilt en de moed om die af en toe aan de oppervlakte te laten komen.